Bliźniacze porady - Spacery z bliźniakami

Czyli o tym jak nie zostać więźniem w swoim domu.

Jak to zrobić, żeby samodzielnie wyjść z dziećmi na spacer nie czekając aż mąż wróci z pracy? Takie pytanie nie dawało mi spokoju przez cały pierwszy miesiąc życia dziewczynek. Mam już taką naturę, że im więcej problemów - tym silniej szukam rozwiązania. Nie potrafię siedzieć z założonymi rękami, wolę traktować przeszkody raczej jako wyzwania. 

A na czym dokładnie problem polegał? Ponieważ winda w bloku stara i mała, żaden wózek bliźniaczy by się do niej nie zmieścił. Dlatego nasza limuzyna "mieszkała" długo złożona w bagażniku samochodu (dopóki nie udało się zrobić porządku w wózkowni, która jest raczej graciarnio - rowerownią). Tak czy inaczej dzieci trzeba jakoś znieść z 3. piętra. Ręce dwie, dzieci dwoje - niby na pierwszy rzut oka wszystko gra, ale... jeszcze torba z milionem niezbędnych drobiazgów do zabrania, muszę się jakoś wydostać z mieszkania, zamknąć drzwi.... Oczywiste stało się, że będę potrzebować przynajmniej jednej wolnej ręki (rodzice bliźniąt odkrywają ile można zrobić jedną ręką, nawet buty da się "zawiązać";))

Krok pierwszy

Źródło zdjęcia: Sklep Zielona Mama

Jedno dziecko musi zostać "przytwierdzone" do mamy. Pierwsza myśl - chusta, ale zamotanie się trwało dłużej niż zejście do auta, a że zaczęliśmy spacerować zimą, dzieci niecierpliwiły się zgrzane w kombinezonach. Tu trzeba działać szybko. Szukałam, aż znalazłam - coś, bez czego na pewno bym sobie nie poradziła i co ratuje nam skórę nie tylko przy wyjściach na spacer: nosidło ergonomiczne Bondolino (pieszczotliwie nazywane przez nas "Bondo"). Szybko, sprawnie i samodzielnie można umieścić w nim nawet maleńkie dziecko bez szkody dla jego kręgosłupa. 

Pierwsze samodzielne wyjście było powiedzmy połowicznym sukcesem - wydostałam się z domu, ale odkryłam, że system nie jest jeszcze doskonały... Hania w nosidle, Zuzia wierci się pod pachą, torba na ramieniu zjeżdża co chwilę. Nawet kiedy dziewczynki ważyły po 3 kilo każda - to było za dużo! 

 

Krok drugi

Jak to zrobić, żeby nie dźwigać? "Bondo" sprawdzało się rewelacyjnie, ale co z resztą? Nagle mnie olśniło! Znalazłam pojedynczą spacerówkę, Peg Perego Pliko P3, do której można wczepić fotelik samochodowy. Co więcej składa się jak parasolka, więc nie zajmuje dużo miejsca w domu i można ją łatwo spakować do samochodu. Od tego momentu moje wyjścia stały się prawdziwą przyjemnością, wystarczyło: 

• Ubrać dzieci i siebie.
• Znów rozebrać się, rozebrać obydwoje dzieci (żeby się nie zgrzały) i przewinąć dziecko, które postanowiło akurat w momencie wyjścia zrobić kupę.
• Ubrać siebie i dzieci na nowo. Przy odrobinie szczęścia, historia nie powtarzała się z powodu kupki u drugiego dziecka, uff
• Zapakować jedno dziecko i torbę do spacerówki z wczepionym fotelikiem (teraz, kiedy dziewczynki są już większe, po prostu do spacerówki).
• Umieścić drugie dziecko w nosidle.
• DWIE RĘCE WOLNE! Marzenia o powrocie do domu i wzięciu prysznica zanim jeszcze wyszliśmy odganiam z myślą o tym jak genialne jest rozwiązanie, dzięki któremu prawie nie muszę dźwigać. :D
• Zjechać windą na dół.
• Dotrzeć do samochodu.
• Przełożyć dzieci do auta.
• Wyjąć i rozłożyć bliźniaczy wózek z bagażnika.
• Złożyć pojedynczy wózek i spakować do bagażnika.
• Przełożyć dzieci do wózka.

Właściwy spacer zaczynałyśmy po ok 15 min. od wyjścia z domu. Właściwie często jeździłyśmy na spacery do różnych parków Wrocławia, bo dzięki temu miałam chwilę odpoczynku za kierownicą między kolejnymi fazami, a dzieci i wózek i tak były już w samochodzie. To był jedyny plus przechowywania limuzyny w aucie.
Myślę, że zrozumiecie moje uczucie ulgi, kiedy po 8 miesiącach udało się nam "wydrzeć" kawałek miejsca na bliźniaczy wózek w wózkowni. Tym bardziej, że procedurę trzeba było powtórzyć w odwrotnej kolejności, żeby wrócić. Teraz nie trzeba nic składać i rozkładać, a system nadal działa - uff. 

Wiem, brzmi to strasznie i nie było lekko (właściwie w dosłownym rozumieniu jest coraz bardziej ciężko), ale warto (Co widać na zdjęciach poniżej :))!!! Dziewczynki codziennie są na spacerze w sensownych porach dnia, ja nie czułam się "uwięziona" z nimi w domu - a to straszne uczucie, a przy okazji udało mi się dosyć szybko odzyskać sylwetkę dzięki codziennym wysiłkom ;)

Nasze bliźniacze podboje