O miłości tak oczywistej, że trudno ją zauważyć

Źródło

Przyjście na świat nowego człowieka to wydarzenie niezwykłe. Kiedy jako studentka podczas zajęć z położnictwa uczestniczyłam w pierwszym porodzie, dyskretnie ocierałam łzy wzruszenia. Kolega z grupy zaraz po zajęciach pobiegł kupić swojej mamie róże! W filmach, reportażach, w prasie i w internecie pokazuje się chętnie właśnie te idealne momenty. Wraz z chwilą rozwiązania spływa na kobietę ogromna fala ulgi i poczucia macierzyństwa. Dumna szczęśliwa mama patrzy z wdzięcznością, miłością i uwielbieniem na swoje nowo-narodzone dziecko. Obok stoi jeszcze bardziej dumny świeżo upieczony tatuś, który z uroczą niezdarnością przytula delikatnie swoją rodzinę. Zatrzymuje oddech aby nie wybuchnąć płaczem radości. Coraz bardziej purpurowa twarz uśmiecha się nieco głupawo. Niech tylko wyjdzie położna i lekarz, po policzkach płyną łzy jak grochy.


Wspaniale, że pokazuje się takie obrazy. To bardzo potrzebne wszystkim wystraszonym i przerażonym wizją rodzicielstwa. Ciąża nie zawsze bywa błogim stanem radosnego oczekiwania. Choć niby uczyli na studiach - że to nie choroba - własne doświadczenia skłaniają mnie ku nieco innym wnioskom ;) Ze wszystkich możliwych określeń ciężarnej, najbardziej czułam się kobietą przy nadziei - nadziei na szczęśliwe i piękne rozwiązanie :)

Rozwiązanie było niewątpliwie szczęśliwe. Dwoje dzieci, które świetnie radzą sobie "na zewnątrz", mimo, że znalazły się tu trochę za wcześnie. Nie można prosić o więcej. Czy piękne... z perspektywy czasu, może i tak. Wtedy - bardzo stresujące i trudne. Nie chcę wchodzić w szczegóły swojej historii. Chcę powiedzieć, że są scenariusze, którymi trudniej się dzielić, na które nie sposób do końca się przygotować...

Zdarza się, że pojawiają się problemy. Z obu stron - zarówno dzieci, jak i mamy. Że kobieta wieziona w pospiechu na salę zabiegową nie ma nawet czasu, aby uświadomić sobie, że to już. Nagle słyszy płacz dziecka (jeśli los bywa dla niej bardziej łaskawy) i uświadamia sobie, że właśnie urodziła. Bywa, że nie jest jej dane od razu przytulić swojego dziecka/dzieci. Czasem mija kilka dni, zanim ma okazję je zobaczyć, tygodni zanim weźmie je na ręce. Zamiast błogich uśmiechów zachwytu, jest ciągła walka. W jednej chwili trzeba wymazać cały wymarzony obraz życia swojej nowej rodziny. Zrezygnować z oczekiwań dotyczących tej małej istotki, którą podświadomie widzieliśmy już jako uśmiechniętego bobasa, śliczną dziewczynkę jeżdżącą na rowerku. Zmierzyć się z rzeczywistością, zaakceptować ją.

Zdarza się, że ciąża i poród przebiegają prawidłowo, bez żadnych komplikacji, ale świeżo upieczona mama wita dziecko na świecie samotnie. Kiedy trafiłam do szpitala, w mieście panowała grypa. W związku z tym obowiązywał zakaz odwiedzin. Przez łącznie 3 tygodnie mąż mógł jedynie przywozić mi niezbędne rzeczy dla dzieci i oczywiście jedzenie (na szpitalnej diecie pewnie padłabym z wycieńczenia). Spędzaliśmy razem dosłownie chwilę. Nie było nawet czasu, żeby porządnie się wypłakać w trudnych momentach. Było ciężko. Cały czas wiedziałam jednak, że najbliżsi wspierają mnie i są ze mną duchem. Dodawało mi to sił. Nie każda mama ma ten komfort...

Kiedy nasze życie nie układa się jak w filmie, przychodzą wątpliwości. Po porodzie musiałam włączyć myślenie zadaniowe, aby dać sobie radę. 1. Pozbierać się fizycznie. 2. Zabrać dzieci z oddziału wcześniaczego i zacząć być dla nich mamą. 3. Przewinąć, nakarmić Hanię, przewinąć, nakarmić Zuzię, pół godziny walki o laktację z buczącym laktatorem i cały cykl od nowa. Dzień po dniu. 4. Dotrwać każdego dnia do 19 - pora ważenia noworodków na oddziale wcześniaczym. Dla mnie pół godz na kąpiel i żarliwe modlitwy, żeby waga dziewczynek zaczęła rosnąć, żeby choć o parę gram zbliżyć się do wyjścia do domu. Nie było miejsca ani czasu na ckliwość. Gdzie ten przypływ ciepłej fali macierzyństwa, która miała na mnie spłynąć. Gdzie to uczucie, które sprawia, że mogłabym patrzeć na dzieci godzinami i cieszyć się tym słodkim widokiem? Koleżanki, które same zostały mamami mówiły, że to się nie pojawia tak od razu, że czasem dzień dwa muszą minąć. Co jakiś czas podpytywały, czy poczułam już to "kopnięcie" macierzyństwa... Po prawie dwóch tygodniach działania jak robot, nadal nic... Wątpiłam wtedy w siebie jako w mamę. Myślę, że wiele kobiet wątpi...
Moje macierzyństwo mnie nie kopnęło. Skopało mnie. Serią konsultacji specjalistycznych u dzieci, a w każdej "coś". Przy dwóch pierwszych mówiłam sobie, że to nic, łagodna wada, wyrosną. Damy radę bez problemu. Ostatnia - neurologiczna, była ciosem. To wtedy poczułam się w 100% matką swoich dzieci - poczułam, że muszę o nie i dla nich walczyć! Dzięki Bogu z czasem okazało się,  że nie jest źle. Dziś dzieci rozwijają się wzorowo. Mimo wszystko, lwica, która obudziła się wtedy we mnie, by bronić swoje maleństwa, ryczała i wbijała ostre pazury jeszcze długo. Pewnie trochę uśpiona, ale pozostanie na zawsze...

Drogie mamy, które tak jak ja w tych pierwszych, nie najłatwiejszych chwilach wątpicie w siebie i w swoją miłość wobec dziecka/dzieci. Nie zawsze życie układa się tak jak tego oczekujemy. Mierząc się z problemami, czasem brakuje sił na drobne gesty. Może i w tym prawdziwym scenariuszu gubimy pewne drobnostki, ale zyskujemy o wiele więcej.

Z perspektywy czasu stwierdzam z przekonaniem, że miłość, która rodzi się i dojrzewa w trudach jest najsilniejszym uczuciem jakiego możemy doświadczyć. Nie wolno jej kwestionować!